Historia chóru

Słowa psalmu 150 bardzo trafnie oddają intencję ks. prof. Władysława Głowy – opiekuna przemyskiego oddziału Klubu Inteligencji Katolickiej (obecnie wykładowcy na KUL), który we wrześniu 1983 roku zaproponował poszerzenie działalności Klubu o trzy nowe sekcje. Propozycja ta spotkała się z uznaniem członków KIK i w grudniu tegoż roku powołano sekcję muzyczną, kulturalno-oświatową i rodzinną.

Prowadzenie sekcji muzycznej ks. prof. Władysław Głowa zaproponował ks. Mieczysławowi Gniademu, który tuż po ukończeniu Instytutu Muzykologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, podjął wykłady i obowiązki prefekta w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Ksiądz M. Gniady propozycję przyjął, z tym jednak zastrzeżeniem, że w swojej działalności muzycznej sekcja ta skupi się przede wszystkim na liturgicznej i klasycznej muzyce kościelnej, a dopiero drugoplanowo na wykonywaniu bardzo popularnych wówczas piosenek religijnych.

Zarząd KIK bardzo entuzjastycznie odniósł się do inicjatywy powstania zespołu chóralnego. Z tej decyzji ucieszył się również ówczesny Ordynariusz Diecezji, ks. bp Ignacy Tokarczuk, który już wcześniej sugerował potrzebę zorganizowania chóru przy przemyskiej Katedrze.

Ponieważ dekada lat 80 -tych w Polsce to okres stanu wojennego, czas ten wyzwalał u ludzi potrzebę demonstrowania, poprzez różne formy, przynależności do Kościoła oraz aktywne włączanie się w Jego życie i współpracę na różnych płaszczyznach. Kościół ze swej strony z życzliwością przyjmował i aprobował wszelkie przejawy tworzenia się różnych grup wspólnotowych i patronował im, często sam będąc inicjatorem ich powstania.

Wychodząc naprzeciw tej aktywności, ks. Mieczysław Gniady przystąpił do tworzenia chóru mieszanego, realizując własną wizję sekcji muzycznej przy KIK. Od stycznia do maja 1984 r. trwały prace organizacyjne, związane z naborem przyszłych chórzystów i przygotowaniem repertuaru. Zgłaszało się wielu chętnych, ale nie wszyscy spełniali kryteria ustalone przez dyrygenta. Pięciomiesięczny trud został uwieńczony sukcesem i w dniu 9 czerwca 1984 r. odbyła się pierwsza próba chóru. Dzień ten przyjmuje się za oficjalną datę powstania chóru.

Pierwszymi utworami, które znalazły się na dyrygenckim pulpicie, były psalmy Mikołaja Gomółki: „Kleszczmy rękoma” i ”Pana ja wzywać będę”. W międzyczasie chór stale się powiększał. We wrześniu liczył już ok. 50 osób. Obok osób świeckich, w gronie tym znalazło się również 10 alumnów II roku Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, których wychowawcą był ks. Dyrygent. Zespół był niezwykle zróżnicowany pod względem wieku i predyspozycji muzycznych, ale zarazem bardzo zdyscyplinowany i chętny do pracy. Początkowo próby odbywały się raz w tygodniu, we wtorki, w niewielkich pomieszczeniach KIK. Wychodząc naprzeciw potrzebom chóru, kilka miesięcy później, udostępniono zespołowi 2 sale do ćwiczeń w głosach i kaplicę „Dobrego Pasterza” na próby wspólne, w Domu Rekolekcyjnym przy klasztorze sióstr Benedyktynek. Niezwykle życzliwy ks. prałat Stanisław Zarych, proboszcz parafii Świętej Trójcy, wypożyczył chórowi na czas nieokreślony organy elektronowe „Junost”, które były bardzo przydatne w czasie prób, a nawet podczas pierwszych koncertów.

Z ramienia Zarządu KIK opiekę organizacyjną nad chórem sprawowała najpierw Ewa Radoń, a później, przez wiele lat obowiązki „szefowej” pełniła Zdzisława Styś, która w swoją pracę wkładała wiele serca i wykonywała ją z wielkim poświęceniem i oddaniem.

Pierwszym akompaniatorem chóru był Adam Załęski, pełniący również obowiązki organisty w kościele pw. św. Brata Alberta w Przemyślu. Po jego odejściu na studia muzyczne, zastąpił go kleryk Andrzej Śliwa.

Okres od września do grudnia 1984 r. zespół poświęcił na przygotowanie repertuaru utworów religijnych, w większości maryjnych i koncertu kolęd.